kadife ve tarzan

kadife prenses o aksam kendini saraba vurmus yine evinde kendi kendine demlenmis, demlenen bir cay gibi bütün düsünceleri, kederleri su yüzüne vurmus

hava sogukmus, prenses balkonunda sonbaharin habercisi soguga inat, battaniyeyle oturmus, icmis sarabini

habire ayni sarkilari dinleyip durmus, ayni sarkilari ilk defa dinleyen biri gibi hayretle "ne güzel sarki, ne güzel anlatmis" deyip durmus kendi kendine

prenses bugün cok yogunmus, cok duygusal

uzun zamandir görmedigi bi arkadasiyla karsilasmis

arkadasinin bi bebegi olmusmus, ve o bebegi kollarina aldiginda duydugu his prensesi öyle duygulandirmis ki, gözlerinin bebegine oturan bir kac damla yasa engel olamamis, öyle sevinmis ki prenses, öyle duygulanmis ki hala sevdigi arkadasini ve bebegini, ve serceleri ve dünyanin bütün hayvanlarini, Allahin yarattigi bütün o muhtesemlikleri düsünüp duygulanmis

biraz da onlara icmis bu gece, onlara hayret etmis, sanki ilk defa bir serce görür gibi, ilk defa bir bebegin nasil bir mucizeyle dünyaya geldigini, hayat buldugunu anlar gibi, anlayamaz gibi, öylece hayretler icinde icmis

cekirdege can veren tanriya sükretmis, onun mükemmelligi karsisinda kendini öyle aciz, öyle caresiz, öyle kücücük hissetmis...

öyle sükretmis bu gece

ve üsümeye baslamis

galiba soguk almis dünkü yagmur macerasindan

simdi ise kafasi güzelmis, güzelmis

öyle istemis ki bu kafayi paylasmayi

tarzan ise kendi ormanin da, prensesten bihaber

tarzan kendi ormanin da, prenses kendi ormanin da

öyleymis

bu hikayelerin sonu nereye gidermis

bu bir hikayemiymis ger gece kücük kizlara anlatilan iyi uyusunlar diye

hikayemiymis tarzan, yok sa gercek mi, dokundugunda kaybolurmuymus tarzan

yoksa varmiymis gercekten, kendi kafasinda kurdugu bir kahramanmiymis yoksa etten, kandan, damardan bir adammiymis bu tarzan

kadife varmis ama

hem de en yogun halinde su an...