hic....

blogumun ilk günü oldugundan oburca yazmak istiyorum. bir yandan da yarin gitmem gereke isimi düsünüyorum. ise gitmek, cocukken ne güzel gelirdi kulaga... bir isi vardi insanlarin ve ben ne yaptiklarini cok merak ederdim... is... isleri vardi onlarin... önemlilerdi, önemserlerdi islerini.
oysa is dedigin sevmeden yaptigim ama bana her ay sonunda bir is yapmisim gibi bir sürü para getiren bir oyalanmaymis... üni den sonra da garip bir gururla söylüyordu insan, artik fakülteye degil de ise gittigini... artik parasi vardi ve vergisini ödüyordu... bu ara ilk gelir kagidimi görünce kahrolmustum... parami calmislardi vergi zebanileri... hem de yarisini... peslerine düsmedim hic... sonra alistim bu her ay yapilan hirsizliklara...
ne zaman basladi bende ise karsi olan bu bosvermislik, hatirlamiyorum. acaba her is (en güzeli, en zevklisi bile) gercekten routine oluyormu esasen? bence bu sevdigi isi yapanlarin biz sevmedigi isi yapanlara duydugu acima duygusundan öne gelen bir yalan, daha da üzülmeyelim diye... yalancilari hic sevmem...
geri sayim basladi: simdi uyursam tam 6 saat uyumus olacagim, buda benim bünyeme yeterli ölcü... bu geri sayimlar yarim saatlik adimlarla sifiri buldugu da oldu, zaman azaldikca artan bir panik duygusuyla... daha da cok uyumak isteyip, daha da ayilmak... ne igrenc bir oyun bu... bu oyunu da hic sevmem...
ben cocukken de oyun oynamayi sevmezdim. ben cocukken cok seyi sevmmezdim. cocuklugu hele de... cocuk olmayi, beni cocuk olarak adlandirmalarini, kafami oksamalarini o kibirli yetiskinlerin... ben onlarin kafasini oksamak istemezdim, isteseydim bile boyum yetismezdi, sadece kafalarini oksayabilmek icin boyu büyük yetiskinlere egilmelerini rica etmek de cok uzun boylu gelirdi, vazgecerdim bir an...
kücükken büyük olmak isteyen cocuklardandim evet, ve büyüdüm cocuk olmak isteyip te olamayanlardanim da üstelik... olasiliklar da yalan... hayat neden hep ilerler,,, geri geri gitse mesela bir gün de, bir günün sonunda düne varsak mesela... olurmu acaba...